Η πανδημία που «σημάδεψε» τη ζωή των ανθρώπων, αλλά και των αγαπημένων μας φίλων, των σκύλων.
«Πιστεύετε ότι οι σκύλοι έμειναν ανεπηρέαστοι στη διάρκεια της πανδημίας;
Η πανδημία της Covid-19 και ο επακόλουθος εγκλεισμός, υπήρξε ένα πρωτοφανές γεγονός, που επηρέασε -και συνεχίζει να επηρεάζει- τις ζωές, τόσο των ανθρώπων όσο και των κατοικίδιών τους, και έχει εγείρει πολλά ερωτήματα για τη μετέπειτα ζωή και των δύο. Πολλά έχουν γραφτεί, και θα συνεχίσουν να γράφονται, για τις κοινωνικές συνέπειες τις πανδημίας. Τι έγινε, όμως, με τα σκυλιά, και πώς αυτή επηρέασε την ποιότητα ζωής τους;», θέτει το ερώτημα, η κα Μαρία Σάββα, εκπαιδεύτρια σκύλων.
Στην περίπτωση του κορωνοϊού οι τετράποδοι σύντροφοί μας, αναφέρει η κα Σάββα, βίωσαν με τον δικό τους, ξεχωριστό τρόπο τον εγκλεισμό και την αλλαγή στο καθημερινό πρόγραμμα των κηδεμόνων τους, που αναπόδραστα επηρέασε και τη δική τους καθημερινότητα.
Έτσι, τα δεσποζόμενα ζώα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ψυχική ισορροπία των ανθρώπων, επισημαίνει η κα Σάββα, καθώς ήταν εκείνα που τους βοήθησαν να διαχειριστούν τα αισθήματα θλίψης, ανασφάλειας, ανησυχίας και μοναχικότητας, που προκάλεσε ο εγκλεισμός.
«Ορισμένοι κηδεμόνες, μάλιστα, υποστηρίζουν ότι η παρουσία και η επικοινωνία με τον σκύλο, τους βοήθησε «σε μια καθημερινότητα, όπου η κάθε μέρα ήταν ίδια με την προηγούμενη και την επόμενη». Ήταν μια από τις αφορμές, οι άνθρωποι να κάνουν μικρούς ή μεγάλους περιπάτους, και τόνωσαν το ηθικό τους, ειδικά στις περιόδους της σκληρής καραντίνας.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, τα σκυλιά αποτέλεσαν τον μοναδικό συνδετικό κρίκο μοναχικών ανθρώπων με τον κοινωνικό περίγυρο. Ο εγκλεισμός έφερε τα δύο μέρη (άνθρωπο και σκύλο) πιο κοντά, συνέβαλε στο να γνωριστούν καλύτερα, να μοιραστούν πολλές ώρες κοινής ζωής, και να συνυπάρξουν αρμονικά», λέει η κα Σάββα.
Υπήρξε, όμως, και η άλλη όψη του νομίσματος, τονίζει η εκπαιδεύτρια σκύλων, όπου ο φόβος μετάδοσης του ιού οδήγησε κάποιους κηδεμόνες στη μείωση του χρόνου βόλτας με τον σκύλο. Κάτι, που αφαίρεσε από τα ζώα τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης με άλλα σκυλιά, κοινωνικοποίησης και παροχής ερεθισμάτων, με όποια προβλήματα μπορεί να επέφερε στη συμπεριφορά τους η στάση αυτή.
«Επίσης, υπήρξαν περιπτώσεις σκύλων που βίωσαν εν μέσω πανδημίας μια πιο στενή σύνδεση με τον κηδεμόνα τους, αλλά στη συνέχεια, η επαναφορά στην κανονικότητα, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, προκάλεσε στα ζώα αυτά συμπτώματα άγχους αποχωρισμού.
Η αύξηση των υιοθεσιών ήταν ένα, ακόμη, χαρακτηριστικό κατά την περίοδο της πανδημίας, αλλά όχι απαραίτητα με την ωριμότητα σκέψης που χρειάζεται μια τέτοια απόφαση, καθώς μετά την άρση των περιορισμών, μπαίνοντας κάποιοι κηδεμόνες στην προηγούμενη ρουτίνα τους, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες ενός οικόσιτου ζώου. Το γεγονός αυτό οδήγησε ένα μέρος από τα υιοθετημένα ζώα στην εγκατάλειψη, με συνακόλουθη αύξηση του αριθμού των αδέσποτων, και των ζώων που φιλοξενήθηκαν στα καταφύγια», ενημερώνει η κα Σάββα.
Στις αρνητικές επιπτώσεις της πανδημίας για τα σκυλιά, αναφέρει η κα Σάββα, συγκαταλέγετακ και ο φόβος μετάδοσης του ιού απ’ αυτά, γεγονός που, επίσης, οδήγησε, σε κάποιες περιπτώσεις, στην εγκατάλειψή τους.
«Ενίοτε, το κλείσιμο επιχειρήσεων τροφοδοσίας που παρείχαν στα αδέσποτα μια ρουτίνα σίτισης, ανάγκασε πολλά απ΄αυτά να εγκαταλείψουν τον τόπο που σύχναζαν και να περιπλανηθούν προς αναζήτηση τροφής, με ό,τι αυτό μπορεί να επέφερε στην ασφάλειά τους.
Ένα άλλο λυπηρό φαινόμενο, που παρατηρήθηκε εκείνη την περίοδο, είναι οι περιπτώσεις κακοποιητικών συμπεριφορών των ανθρώπων απέναντι στα οικόσιτα ζώα τους -ιδίως στα σκυλιά-, αντίστοιχες των περιστατικών ανθρώπινης ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό αντικατοπτρίστηκε αργότερα, κατά περιπτώσεις, με εμφάνιση φοβικών ή επιθετικών συμπεριφορών από τα ζώα», υπογραμμίζει η κα Σάββα και καταλήγει: «Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο πανδημικός κορονοϊός άλλαξε πολλά σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας των ανθρώπων και των κατοικίδιών τους. Διαμόρφωσε νέα δεδομένα και συμπεριφορές ανάμεσα στα δύο μέρη, ανέδειξε προβλήματα, όμως, από την άλλη, έδωσε τη δυνατότητα στους κηδεμόνες να νιώσουν σε μεγαλύτερο βαθμό τη ζεστασιά και την τρυφερότητα στο βλέμμα του σκύλου τους, που, όπως γράφει και ο John Grogan, αμερικανός δημοσιογράφος, «έχουν μια τόσο σύντομη ζωή, κι όμως περνούν το μεγαλύτερο μέρος της περιμένοντας πότε εμείς θα επιστρέψουμε στο σπίτι».