Για τις βορειοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ, κοντά στον Ειρηνικό Ωκεανό, το τέλος Ιουνίου σηματοδότησε έναν από τους χειρότερους καύσωνες στην ιστορία τους. Λίγο βορειότερα, μια πόλη στον Καναδά, το Λίτον, είχε το οδυνηρό ρεκόρ της υψηλότερης θερμοκρασίας που καταμετρήθηκε ποτέ σε αυτή τη χώρα: 49 βαθμοί Κελσίου. Μια βάση δεδομένων που καταγράφει τις υψηλότερες θερμοκρασίες που είχαν καταγραφεί σε διάφορες περιοχές συγκέντρωσε τον Ιούνιο του 2021 πάνω 4.000 αναφορές για υψηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία.
Το 2019 η Ευρώπη αντιμετώπισε ένα από ένα μεγαλύτερα κύματα καύσωνα της ιστορίας. Εκτιμάται ότι σε αυτό οφείλονταν 2.500 νεκροί. Μια μελέτη εκτίμησε ότι η κλιματική αλλαγή έκανε αυτό τον καύσωνα πέντε φορές πιο πιθανό σε σύγκριση με την περίπτωση να μην είχαμε κλιματική αλλαγή. Τους πρώτους έξι μήνες του 2020 η Σιβηρία αντιμετώπισε μια περίοδο ασυνήθιστα υψηλών θερμοκρασιών. Τα κύματα καύσωνα δεν γίνονται μόνο μεγαλύτερα ή πιο συχνά, αλλά και αρχίζουν και καταγράφονται σε περιοχές όπου οι κάτοικοι δεν είναι συνηθισμένοι στις υψηλές θερμοκρασίες.
Αυτό ενέχει τον κίνδυνο για περισσότερα θύματα, π.χ. γιατί σε τέτοιες περιοχές οι κάτοικοι δεν συνηθίζουν να έχουν κλιματιστικά στα σπίτια. Μάλιστα, τα στοιχεία δείχνουν ότι η συσχέτιση ανάμεσα στα κύματα καύσωνα και την ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή γίνεται όλο και έντονη. Το ευρωπαϊκό κύμα καύσωνα του 2003 (στο οποίο αποδόθηκαν πολλές χιλιάδες νεκροί) είχε μέση θερμοκρασία υψηλότερα από οποιαδήποτε χρονιά από το 1851. Μια μελέτη εκτίμησε ότι η παρέμβαση του ανθρώπου τουλάχιστον διπλασίασε τον κίνδυνο ενός τέτοιου καύσωνα.
Αντίστοιχα σε σχέση με το κύμα καύσωνα του 2010 στη Ρωσία, επίσης με πολλές χιλιάδες νεκρούς, μια μελέτη υποστήριξε ότι ο κίνδυνος για έναν τέτοιο καύσωνα είχε αυξηθεί τουλάχιστον τρεις φορές εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας. Τo 2016 μια μελέτη των Εθνικών Ακαδημιών των ΗΠΑ υποστήριξε ότι η συσχέτιση ανάμεσα στα ακραία καιρικά φαινόμενα και την κλιματική αλλαγή γίνεται πια άμεση. Τα φαινόμενα πολύ υψηλών θερμοκρασιών στο Βόρειο Ημισφαίριο το 2018 και τα οποία αφορούσαν το 22% των κατοικημένων και καλλιεργημένων εκτάσεών του, επίσης αποδόθηκαν σε μεγάλο βαθμό στην κλιματική αλλαγή που επάγεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Και το πρόβλημα είναι ότι όσο πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά ακραία υψηλών θερμοκρασιών, τόσο κινδυνεύουμε να φτάσουμε σε μια συνθήκη που θα είναι κυριολεκτικά αβίωτη. Δηλαδή μια συνθήκη στην οποία η ανθρώπινη επιβίωση δεν θα είναι εφικτή σε συγκεκριμένες περιοχές.
Αυτό έχει να κάνει επίσης και με το συνδυασμό ανάμεσα σε υψηλές θερμοκρασίες και υψηλή υγρασία. Τεχνικά το ανώτατο όριο ορίζεται ως θερμοκρασία σε θερμόμετρο υγρού βολβού 35 βαθμών Κελσίου (θερμόμετρο που υπολογίζει και τηνεξάτμιση του νερού και που εξαρτάται και από την σχετική υγρασία και του οποίου η ένδειξη είναι πάντα αρκετά πιο κάτω από αυτή ενός «κανονικού θερμομέτρου).
Πάνω από αυτό το όριο ο μηχανισμός της εφίδρωσης δεν λειτουργεί και διαμορφώνεται η δυνάμει θανατηφόρα συνθήκη της υπερθερμίας. Αυτό που κάνει πιο εφικτό, δυστυχώς, να φτάνουμε σε αυτό το όριο είναι ότι μηχανισμός της κλιματικής αλλαγής κάνει πιο πιθανά τα κύματα πολύ υψηλών θερμοκρασιών μαζί με υψηλή υγρασία. Μια μελέτη εκτίμησε ότι πλέον θα έχουμε περιοχές που για σημαντικό διάστημα θα αντιμετωπίζουν ακραία ζέστη και υψηλή υγρασία, κάτι που θα τις κάνει από ένα σημείο και μετά ακατοίκητες.