Ο περιορισμός της υπερθέρμανσης του πλανήτη στους 2°C σε σύγκριση με την προβιομηχανική εποχή θα επέτρεπε να αποφευχθεί ένα τέτοιο καταστροφικό σενάριο, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μοντέλα που αναλύουν τη σχέση μεταξύ της υπερθέρμανσης, της μείωσης της ποσότητας οξυγόνου στο νερό ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και της ποσότητας οξυγόνου που είναι αναγκαία για την επιβίωση των ειδών. Τα αποτελέσματα είναι πολύ ανησυχητικά: αν συνεχίσουν να αυξάνονται οι εκπομπές αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου στον πλανήτη, οι ωκεανοί μπορεί να βιώσουν μέχρι το 2300 μια μαζική εξαφάνιση ειδών, συγκρίσιμη με εκείνη της Πέρμιας περιόδου, της τελευταίας περιόδου της Παλαιοζωικής εποχής.
Κατά την Πέρμια περίοδο η βιοποικιλότητα στις θάλασσες μειώθηκε στο ελάχιστο, λόγω ενός καταστροφικού συνδυασμού: της αύξησης της θερμοκρασίας και της μείωσης του οξυγόνου στους ωκεανούς.
«Ακόμη κι αν το μέγεθος της απώλειας ειδών δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τότε, ο μηχανισμός απώλειας θα είναι ο ίδιος» σημειώνει ο Τζάστιν Πεν, επιστήμονας κλίματος στο πανεπιστήμιο Πρίνστον και ένας εκ των συγγραφέων της έρευνας.
«Το μέλλον της ζωής στους ωκεανούς επαπόκειται σοβαρά στο τι θα αποφασίσουμε να κάνουμε με τις εκπομπές θερμοκηπίου» προσθέτει.
Με βάση αυτό το σενάριο, τα περισσότερα είδη θα χάνονταν στις τροπικές ζώνες, όμως πολλά θα μετανάστευαν σε άλλες περιοχές για να επιβιώσουν. Τα πολικά είδη θα εξαφανίζονταν μαζικά, αφού δεν θα είχαν πού να πάνε.
Εάν η υπερθέρμανση περιοριζόταν στους 2°C, θα μπορούσε να αποφευχθεί μια μαζική εξαφάνιση, εκτιμούν οι ειδικοί.
Η Συμφωνία του Παρισιού ορίζει ως στόχο να περιοριστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη κάτω από τους 2°C σε σύγκριση με τα προβιομηχανικά επίπεδα και, ει δυνατόν, στον +1,5°C. Ο στόχος αυτός «δεν είναι εφικτός» με τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει μέχρι τώρα οι χώρες, σύμφωνα με τους ειδικούς της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή του ΟΗΕ.
Στο άρθρο που συνοδεύει τη μελέτη τους οι επιστήμονες σχολιάζουν ότι υπάρχει ακόμη χρόνος να ανατραπεί η τάση, επειδή οι εξαφανίσεις των θαλασσίων ειδών δεν είναι ακόμη τόσο εκτεταμένες όσο εκείνων της ξηράς. «Το πού ακριβώς βρίσκεται το μέλλον μας, στο χειρότερο ή το καλύτερο σενάριο, θα εξα