Σύμφωνα με υπολογισμούς κάθε Αμερικανός παράγει περίπου 100 κιλά πλαστικών απορριμμάτων τον χρόνο – ενός υλικού που ανακυκλώνεται δύσκολα. Ο όρος πλαστικό χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια ευρεία ποικιλία συνθετικών ή ημισυνθετικών οργανικών στερεών υλικών. Τα πλαστικά είναι σχεδόν αποκλειστικά πολυμερή μεγάλου μοριακού βάρους και μπορεί να περιέχουν πρόσθετα, οργανικά ή μη, για βελτίωση των ιδιοτήτων τους. Κύριο συστατικό παρασκευής τους είναι οι συνθετικές ρητίνες. Κατά τη διαδικασία της ανακύκλωσης εξασθενίζει η σύστασή τους, ενώ συχνά η ανακύκλωση υλικών που έχουν νοθευτεί με πλαστικό είναι ιδιαίτερα σύνθετη.
Η Corinne Scown, εκ μέρους του Lawrence Berkeley National Lab, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, αναφέρει πως για να ενδυναμωθεί το εξασθενημένο ανακυκλωμένο παράγωγο οι κατασκευαστές είναι υποχρεωμένοι να προσθέτουν παρθένο πλαστικό γεγονός που αποτελεί «ένα βήμα μπρος και δύο πίσω» στην προσπάθεια για τη μείωση του πλαστικού. Για να ξεπεραστεί αυτό το ζήτημα, η Scown και η ομάδα της, ανέπτυξαν τo PDK έναν νέο τύπου πλαστικού που μπορεί να ανακυκλώνεται «επ’ άπειρον», χωρίς να επηρεάζεται η ποιότητα του παραγόμενου πλαστικού προϊόντος.
Παράλληλα, τα αντικείμενα από PDK μπορούν να λιώσουν με τη χρήση οξέως και όχι με τη θέρμανση, γεγονός που μειώνει τις εκπομπές αερίων κατά τη διαδικασία ανακύκλωσης. Σημειώνεται με την τεχνική αυτή η ανακύκλωση του πλαστικού θεωρείται περισσότερο ελέγξιμη καθώς τα μονομερή μπορούν να διαχωριστούν από πρόσθετα συστατικά – όπως το χρώμα. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως μπορεί να υπάρξει μεγάλης κλίμακας ανακύκλωση PDK και πως τα μονομερή που προκύπτουν μπορούν, σε ποσοστό 100%, να χρησιμοποιηθούν για την Παρασκευή άλλων αντικειμένων.
Θα χρειαστεί ωστόσο ακόμη αρκετός χρόνος μέχρι το PDK να θεωρηθεί επαρκής εναλλακτική λύση καθώς το κόστος παραγωγής, σε σχέση με εκείνο του παρθένου πλαστικού, είναι δέκα έως είκοσι φορές μεγαλύτερο. Παράλληλα χρειάζονται εξειδικευμένα χημικά. Παρόλα αυτά, μακροπρόθεσμα, η λύση του PDK θεωρείται περισσότερο οικονομικά και περιβαλλοντικά αποδοτική, ενώ η ανακύκλωσή του θα είναι φθηνότερη.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες το PDK αποτελεί μία καλή λύση σε μία σειρά εφαρμογών – όπως προϊόντα διαρκείας – αλλά όχι σε κάποιες άλλες, όπως τα υλικά συσκευασίας και αναζητά χρηματοδότες για να αξιοποιήσουν το PDK σε μεγαλύτερη κλίμακα. Η μελέτη δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο στο Science Advances.