«Πονοκέφαλος» για πολλούς κηδεμόνες σκύλων είναι η καθημερινή τους βόλτα με τον μικρό τους φίλο, καθώς εκείνος «καταβροχθίζει» οποιοδήποτε φαγητό βρει στο πέρασμά του.
«Η έλλειψη παιδείας και οικολογικής συνείδησης πολλών συνανθρώπων μας οδηγεί, δυστυχώς, σε δρόμους, πεζοδρόμια και πάρκα γεμάτα σκουπίδια και φαγητά.
Όλα αυτά για έναν φυσιολογικό σκύλο αποτελούν… γκουρμέ λιχουδιές, που σε κάποιους φτάνουν να γίνουν εμμονή, με αποτέλεσμα όταν είναι έξω να μην ασχολούνται με τίποτε άλλο, παρά μόνο με το πώς θα αρπάξουν από τον δρόμο διάφορους «θησαυρούς».
Έτσι, μια απλή βόλτα μετατρέπεται πολύ εύκολα σε… εφιάλτη για εμάς.
Επειδή, δυστυχώς, δεν μπορούμε να διορθώσουμε τους συνανθρώπους μας, είναι εξαιρετικά χρήσιμο να μάθει ο σκύλος μας την εντολή «άστο»», επισημαίνει η ενεργειακή εκπαιδεύτρια σκύλων, Ρενάτα Γρυπάρη.
Για τη συνήθεια αυτή, λοιπόν, που έχουν ορισμένοι σκύλοι, η πιο απλή λύση, όπως λέει η κα Γρυπάρη, είναι, είτε να βάλουμε φίμωτρο στον σκύλο μας, είτε να τον τραβάμε όταν δούμε κάτι που δεν θέλουμε να φάει, ή να του το βγάζουμε από το στόμα, εάν το έχει ήδη αρπάξει.
«Το φίμωτρο, ωστόσο, είναι ένα αξεσουάρ που, συνήθως, στρεσάρει τον σκύλο μας. Εάν τον τραβάμε, δε, για να μη φάει κάτι, με αυτή την κίνηση διορθώνεται, αλλά εάν δεν δούμε εμείς το φαγητό πρώτοι και δεν τον τραβήξουμε, εκείνος θα το φάει. Και εάν του βγάζουμε συνέχεια πράγματα από το στόμα, θα γίνει πιο διεκδικητικός με αυτά που έχει αρπάξει», υποστηρίζει η κα Γρυπάρη.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο καλύτερος τρόπος για να αποτρέψουμε έναν σκύλο να τρώει την τροφή που βρίσκει στον δρόμο;
«Η καλύτερη λύση είναι να μάθει την εντολή «άστο», με την οποία ουσιαστικά καταλαβαίνει ότι πρέπει να αποφύγει από μόνος του το φαγητό που βρίσκει στον δρόμο.
Θυμηθείτε: Η πιο αποτελεσματική εκπαίδευση γίνεται όταν προλαβαίνω τον σκύλο μου πριν αρπάξει κάτι. Γι’ αυτό λειτουργούμε λίγο σαν… τηλεσκόπια, σκανάροντας τον χώρο για τυχόν πράγματα που μπορεί να φάει.
Αυτό μπορείτε να το πετύχετε αν περπατάτε ελαφρώς πιο αργά από την κανονική σας ταχύτητα, ώστε να έχετε τον χρόνο να δείτε την απαγορευμένη τροφή και να αντιδράσετε κατάλληλα και με ψυχραιμία», διευκρινίζει η κα Γρυπάρη και δίνει τρεις χρήσιμες συμβουλές:
1) Δεν τραβάμε τον σκύλο προς τα πίσω – εκτός κι αν δούμε φαγητό τελευταία στιγμή. Είναι μια κίνηση που μας βγαίνει αυθόρμητα, αλλά είναι λάθος, γιατί έτσι ενισχύουμε την τάση του να φάει το «απαγορευμένο». Θέλουμε, ο σκύλος να αποφεύγει από μόνος του το φαγητό που βρίσκει στο δρόμο. Δηλαδή, όταν το βλέπει, να μην κάνει κίνηση να το φάει.
2) Μόλις δει το φαγητό, και πριν κάνει κίνηση να το φάει, τραβάμε την προσοχή του, για να τον αποπροσανατολίσουμε. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μια λιχουδιά, ένα παιχνίδι, ή ένα ελαφρύ άγγιγμα με το χέρι στο σώμα του. Την ώρα που αποστρέφει το κεφάλι του από το «απαγορευμένο», λέμε «άστο» και τον επιβραβεύουμε εμείς, δίνοντάς του μια λιχουδιά.
3) Εάν έχει προλάβει να αρπάξει κάτι, προσπαθούμε να τον αναγκάσουμε να το βγάλει μόνος του από το στόμα, βάζοντας, για παράδειγμα, μια λιχουδιά στη μύτη του για να τον δελεάσουμε, και του τη δίνουμε μόνον εάν αφήσει από μόνος του αυτό που έχει πάρει.
